- Η U2 360° είναι η 10η παραγωγή του σχεδιαστή Willie Williams για τους U2
- Ο Mark Fisher, ο αρχιτέκτονας της παραγωγής, συνεργάζεται για 6η φορά με τους U2
- Ο σχεδιασμός της σκηνής περιλαμβάνει μία πρωτοποριακή κυλινδρική LED οθόνη
- Το συγκρότημα και ο Williams συζητούσαν για αρκετά χρόνια ιδέες, για την παραγωγή ενός show που θα είναι ορατό από όλα τα σημεία ενός μεγάλου σταδίου (360°). Kατά τη διάρκεια της περιοδείας Vertigo Tour του 2006, την ώρα του δείπνου, δημιουργήθηκε το πρώτο «μοντέλο» για την σκηνή, τα πιρούνια του φαγητού χρησιμοποιήθηκαν ως πόδια-στηρίγματα της σκηνής.
- Η σκηνή είναι κατασκευασμένη από τη Βελγική εταιρεία, Stageco. Για την κατασκευή της απαιτείται η χρήση πρωτοποριακών υδραυλικών συστημάτων υψηλής πίεσης.
- Η ατσάλινη κατασκευή έχει ύψος 90 πόδια (27,43 μέτρα) ενώ ο κεντρικός πυλώνας φτάνει στα 150 πόδια (45, 72 μέτρα).
- Η κατασκευή μπορεί να υποστηρίξει βάρος μέχρι και 180 τόνων.
- Ο ατσάλινος σκελετός είναι σκεπασμένος με ύφασμα, που αρχικά είχε σχεδιαστεί για αγώνες ταχύτητας Φόρμουλα 1. Φαίνεται πράσινο στο φως της ημέρας, ενώ τη νύχτα αντανακλά οποιοδήποτε χρώμα με το οποίο θα φωτιστεί.
- Η κυλινδρική LED οθόνη ζυγίζει 54 τόνους. Όταν είναι κλειστή, η οθόνη φτάνει 4.300 τετραγωνικά πόδια (1310.64 μέτρα) και όταν ανοίξει εκτείνεται στα 14.000 τετραγωνικά πόδια (4267.20 μέτρα).
- Η κυλινδρική LED οθόνη αποτελείται από 1 εκατομμύριο κομμάτια (500.000 pixels, 320.000 συνδετικά κομμάτια, 30.000 καλώδια, 150.000 μηχανικά κομμάτια).
- Η κυλινδρική LED οθόνη χωρίζεται σε τμήματα συνδεδεμένα μεταξύ τους ε ένα πολλαπλό σύστημα παντογράφου, που επιτρέπει κατά τη διάρκεια της συναυλίας η οθόνη να «ανοίγει»/ξεδιπλώνεται ή να διαχωρίζεται καθέτως, σαν εφέ.
- Οι U2 είναι οι πρώτοι που εισήγαγαν τις LED οθόνες μεγάλης κλίμακας κατά τη διάρκεια της περιοδείας Zoo TV Tour το 1992.
- Ολόκληρη η κατασκευή χρειάζεται 4 ημέρες για να στηθεί. Απαιτούνται επίσης 12 ώρες για να ανεβεί ο εξοπλισμός των LED οθονών, των ηχείων και των φωτιστικών.
- Η όλη παραγωγή χρειάζεται 6 ώρες για να αποσυναρμολογηθεί και επιπλέον 48 ώρες για να τοποθετηθεί στα φορτηγά και να ξεκινήσει τη διαδρομή για την επόμενη συναυλία.
- Η U2 360° Tour εισάγει την “κυκλική” διαμόρφωση της σκηνής σε συναυλίες μεγάλων ανοιχτών σταδίων – οι U2, ήδη από την περιοδεία "The Unforgettable Fire Tour" το 1984 έως σήμερα, έδιναν συναυλίες 360 μοιρών σε κλειστούς χώρους.
«Ό,τι επιδιώκουμε κατά το σχεδιασμό ενός show είναι να βρίσκουμε νέους και ενδιαφέροντες τρόπους να παρουσιάσουμε τη μουσική στο κοινό. Πρέπει να μπεις μέσα στο μυαλό και την σκέψη των μουσικών και αυτό είναι ευκολότερο για μένα επειδή δουλεύω με τους U2 εδώ και 26 χρόνια. Μπορούμε σχεδόν να ολοκληρώσουμε ο ένας την πρόταση του άλλου.
Η περιοδεία PopMart το 1997 πραγματοποιήθηκε εξ ολοκλήρου σε ανοιχτούς χώρους κι έτσι η αλλαγή του σκηνικού στην περιοδεία Elevation, το 2001, που έλαβε χώρα εξ ολοκλήρου σε κλειστούς χώρους, ήταν σαν ένα δώρο. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που οι U2 είχαν εμφανιστεί σε κλειστό χώρο και ήταν μια τόσο δυνατή εμπειρία, που μας έκανε να σκεφτούμε ιδέες, χωρίς τη χρησιμοποίηση βίντεο, που θα επέτρεπαν την αμοιβαία ανταλλαγή καθαρής ενέργειας ανάμεσα στο συγκρότημα και στο κοινό.
Η εικόνα είναι πάντα η δυνατότερη φωνή σε ένα χώρο. Αν βρεθείς σε μια παμπ όπου μια τηλεόραση είναι ανοιχτή, ακόμα και αν θέλεις να μιλήσεις στο άτομο με το οποίο είσαι μαζί, πάλι καταλήγεις να κοιτάς την οθόνη. Έτσι, αποφασίσαμε να ξανασκεφτούμε να παίξουμε σε στάδια, χωρίς όμως να δίνουμε έμφαση στην εικόνα. Συζητώντας με το συγκρότημα, έγινε ξεκάθαρο ότι ήθελαν να ανεβάσουν τον πήχη και να κάνουν μια μεγάλη αλλαγή, ισοδύναμη με το άλμα που έκαναν ανάμεσα στις δύο περιοδείες The Joshua Tree Tour και ZooTV.
Στο rock‘n’roll το να είσαι πρώτος είναι το 90% του στόχου κι έτσι, στην περιοδεία ZooTV όπου παρουσιάσαμε για πρώτη φορά τις γιγαντοοθόνες σε στάδιο, το γεγονός ότι κάτι παρόμοιο δεν είχε ξαναγίνει, αποτέλεσε μεγάλο μέρος της επιτυχίας της.
Θα μπορούσες να κατατάξεις στα κορυφαία shows τις περιοδείες ZooTV ή την PopMart και ακόμα και σήμερα, θα ήταν καλύτερες από οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στο χώρο των συναυλιών. Αλλά δεν θα είχε νόημα για τους U2, επειδή κάθε show που υπάρχει αυτή τη στιγμή μοιάζει με μια μείξη αυτών των δύο.
Έχουν υπάρξει αξέχαστες στιγμές κατά τη ανάπτυξη των rockshows, παραγωγές που άλλαξαν τα δεδομένα. Το ‘Stop Making Sense’, η περιοδεία των Talking Heads, μου έρχεται πρώτη στο μυαλό. Το ‘United States Live’ της Laurie Anderson, ήταν το πρώτο show βασισμένο σε multi-media από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Bono συχνά αναφέρει το ‘Lotus Flower’ των Rolling Stones και φυσικά το ‘The Wall’ των Pink Floyd που ήταν η επιτομή των live shows αυτής της κατηγορίας. Με τη ZooTV κάναμε τη μουσική βιομηχανία να μείνει με το στόμα ανοιχτό κι έτσι ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται οι γιγαντοοθόνες. Η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι το να δημιουργείς ένα υπέροχο show που παράλληλα πάει μπροστά, εξελίσσει την κατηγορία των liveshows.
Την εποχή της περιοδείας The Unforgettable Fire το 1984, παίζαμε σε σκηνή παρόμοια διαμορφωμένη όπως αυτή στη U2 360°. Η σκηνή βρισκόταν στη μία άκρη, υπήρχαν θέσεις πίσω από τη σκηνή, το στήσιμο ήταν κυκλικό αλλά το συγκρότημα δεν έπαιζε στη μέση της σκηνής. Αλλά αυτό λάμβανε χώρα σε κλειστούς συναυλιακούς χώρους. Στους εξωτερικούς χώρους δεν υπάρχει οροφή να συγκρατήσει το βάρος που απαιτείται για τέτοιου είδους κατασκευή σκηνής. Όσες φορές συγκροτήματα έχουν δοκιμάσει να παίξουν «κυκλικά» σε εξωτερικούς χώρους, τα σκηνικά πάντα έμοιαζαν μάλλον «φτωχά», σαν υπαίθριες εξέδρες ή υπόστεγα του τραμ.
Στη Vertigo Tour λόγω της αναβολής ορισμένων συναυλιών, μας δόθηκε ο χρόνος να σκεφτούμε την επόμενη περιοδεία και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι για το κοινό των U2, ένα μόνο πράγμα θα ήταν πιο ισχυρό σκηνικό από μια απλή γιγαντοοθόνη, το να έχεις ως σκηνικό το ίδιο το κοινό. Ήταν το Θεματικό Κτίριο στο LAX, το Διεθνές Αεροδρόμιο του Los Angeles, που μου έδωσε την έμπνευση. Είναι ένα κτίριο πολύ «προχωρημένο», διαστημικής εποχής, με τέσσερα πόδια και λείες καμπύλες και όταν το φαντάστηκα να στέκεται σε ένα γήπεδο, ήξερα ότι είχα φτάσει κάπου.
Το πρόβλημα ήταν τα πόδια να κρατάνε τη σκηνή όρθια ψηλά. Το να τα έχεις τόσο κοντά στη σκηνή περιόριζε την ορατότητα. Έτσι, αντί να σκεφτώ, «πώς να κάνω αυτό να μην επεμβαίνει τόσο στο χώρο;» συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να το κάνουμε τόσο μεγάλο και τόσο παρεμβατικό, που στην ουσία να ενσωματώνεται στην κάθε εγκατάσταση. Έδειξα στο συγκρότημα τα αρχικά σχέδια, τα ενέκριναν και μου έδωσαν το πράσινο φως, οπότε ήρθα σε επαφή με τον Mark Fisher.
Ο Mark Fisher είναι ο σιαμαίος δίδυμος αδερφός μου στο σχεδιασμό, πίσω από τις παραγωγές των U2, από την PopMart περιοδεία και μετά. Είναι ένας αρχιτέκτονας με ασυναγώνιστη εμπειρία σε ό,τι αφορά σε κατασκευές rockshows, γι’ αυτό και η άποψή του για το αν κάτι θα πάει καλά είναι σημαντική. Μου έστειλε κάποια αρχικά σχέδια του Θεματικού Κτιρίου στο LAX, τοποθετημένα κατά μήκος ενός γηπέδου ποδοσφαίρου. Όταν το δεις, ξέρεις ότι δεν υπάρχει γυρισμός! Είναι ένα απόλυτα εξαίσιο, εξαίσιο θέαμα.
Πήραμε το πράσινο φως από το συγκρότημα στις αρχές του προηγούμενου χρόνου και η δουλειά άρχισε να μετατρέπει τα σχέδια σε πραγματικότητα. Τον Απρίλιο, όταν τελικά είδα αυτό που είχα μέσα στο κεφάλι μου να υψώνεται πάνω από τη βελγική πόλη Werchter, ένιωσα ταυτόχρονα παράξενα και ταπεινά. Μπορεί να υπάρχει κι άλλο συγκρότημα με τη φαντασία, τη φιλοδοξία και το θάρρος να κάνει κάτι σαν κι αυτό… αλλά δε μπορώ να σκεφτώ ποιο θα ήταν αυτό». from:www.poprocknews.gr